به نقل از «ایران آنلاین»

چطور فرزندانی ورزشکار تربیت کنیم

تاریخ انتشار: ۲۳ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۶۰۵۷۴۸

تعداد کمی از والدین وجود دارند که در هدایت فرزندانشان به سوی مسابقات خاصی چون ویمبلدون (یکی از مهم‌ترین رویدادهای تنیس) تمام زندگی خود را وقف ‌کنند؛ کاری که ریچارد ویلیامز در حق دخترانش ونوس و سرینا انجام داد و آنها را تبدیل به ستاره‌های تنیس زنان جهان کرد.

او با طرح یک برنامه‌ریزی فشرده هر روز صبح دخترانش را قبل از شروع مدرسه به زمین‌های تنیس کامپتون در لس‌آنجلس می‌برد و آنها را تمرین می‌داد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اگرچه این عمل از توان بسیاری از پدر و مادران خارج است اما نقش مهمی در پرورش عشق به ورزش در آن دو دختر داشت و آقای ویلیامز می‌دانست برای نهادینه کردن این شوق به ورزش لازم است از سنین پایین شروع کند.

 کلر مری رابرتز، روانشناس و رئیس تربیت مربیان لیگ برتر جزیره می‌گوید: «والدین و سرپرستان نقشی اساسی در آشنا کردن کودکان با ورزش و تشویق آنها در استمرار و پیشرفت در آن ایفا می‌کنند». همه بچه‌ها از لحاظ جسمی، عاطفی و اجتماعی از فعالیت فیزیکی سود می‌برند که در این مقاله راهکارهایی برای رسیدن به این پویایی ارائه شده است.

کودکان 3 تا 5 سال

ورزش را هر چه زودتر شروع کنید، اما خاطرتان باشد هدف، لذت بردن است
رابرتز جایی دیگر می‌گوید: «شروع ورزش در سنین پایین الگوی رفتاری ایجاد می‌کند؛ اگرچه نمی‌توانید خیلی زود شروعش کنید.» برای خردسالان با رفتن به پارک، استخر یا فضای بازی ایمن‌سازی شده، ورزش را به‌عنوان فعالیتی مفرح‌ نهادینه کنید.

گِرگ رادرفورد، ورزشکار دو و میدانی سابق المپیک، که پدر دو فرزند است نیز با این ایده هم‌نظر است و می‌گوید: «پرتاب کردن و گرفتن فعالیتی عالی برای ایجاد هماهنگی چشم و دست است و ما با بازی‌های ساده‌ای، مانند استفاده از قابلمه‌ و ماهیتابه‌ و تلاش برای پرتاب توپ در داخل آنها می‌‌توانیم در تقویت این هماهنگی بکوشیم. فعالیت‌هایی از این دست باعث شکل‌گیری ارتباطی مناسب با ورزش می‌شود.»

ورزش را به بخشی عادی از زندگی تبدیل کنید

رابرتز همچنین توصیه می‌کند که بچه‌ها را در زندگی روزمره فعال نگه دارید: «کالسکه راحت‌ترین راه برای جابه‌جایی کودکان است؛ اما اگر زمانی را برای پیاده‌روی یا دویدن اختصاص دهید، از مزایای بیشتری برخوردار می‌شوید.» مثلاً وقتی بزرگتر می‌شوند، اگر بخواهند دوستان خود را ببینند، اولین روشی که به ذهنشان می‌رسد دوچرخه سواری خواهد بود. طبق تحقیقات انجام شده، فعالیت فیزیکی در دوران کودکی تأثیر مستقیمی در تبدیل فرزندان به نوجوانانی ورزشکار دارد.

به جای پیشرفت روی تشویق آنها تمرکز کنید

رابرتز می‌گوید: «تشویق کردن مهم است.» حتی استف هاتن، فوتبالیست و کاپیتان سابق انگلیس می‌گوید که او به کمی تحسین نیاز دارد تا احساس کند که انرژی‌ای که به ورزش اختصاص می‌دهد، دیده می‌شود.
رابرتز همچنین بر اهمیت «تمایل فرزندان برای یادگیری» تأکید می‌کند.

کریس هوی، دوچرخه‌سوار سابق المپیک و پدر دو فرزند می‌گوید: «در اولین مسابقه تکواندوی پسرم، او شکست خورد؛ اما هنوز هم به‌طور باورنکردنی‌ای به تلاشی که کرده بود افتخار می‌کرد. ما همیشه به او می‌گوییم: «نگران نظرات و افکار دیگران نباش. تو آن روز بهترین نبودی، اما بهتر از هفته پیش هستی و مهم آن است که‌ داری لذت می‌بری.»

نوجوان‌ها

به آنها کمک کنید تا بر ناامیدی‌ها غلبه کنند

ورزش اغلب برای این گروه سنی رقابتی‌تر می‌شود و یک تجربه بد می‌تواند نوجوان را دلسرد کند. رابرتز باور دارد شناسایی نقاط مثبت و تمرکز بر تلاش و بهتر شدن عملکرد آنها کلید اصلی برای علاقه‌مند نگه داشتنشان به ورزش است.

 برای هوی، مسیر رانندگی به خانه فرصتی برای تغییر اوضاع بود. «اگر مسابقه خوب پیش نمی‌رفت، ساکت و بدخلق می‌شدم، اما پدرم هیچ‌وقت برای صحبت پیش‌قدم نمی‌شد. او صبر می‌کرد تا من شروع به صحبت کنم و بگویم «به نظرت چرا این اتفاق افتاد؟»... همیشه بعد از گپ کوتاه با پدرم احساس بهتری داشتم.»

 والدین آدلینگتون نیز رویکرد مشابهی داشتند. او می‌گوید: «ناراحت یا ساکت می‌شدم، اما والدینم به من فرصت می‌دادند تا وقتی آماده بودم با من صحبت کنند». رابرتز می‌گوید: «فرزندانتان را تشویق کنید تا درباره سرخوردگی‌های خود صحبت کنند و به آنها توضیح دهید که همه ناامیدی را تجربه می‌کنند - حتی موفق‌ترین ورزشکاران.» رادرفورد می‌گوید: «من روزهای بد، خیلی بیشتر از روزهای خوب داشتم.»

مدیریت بلوغ

تحقیقات انجام شده نشان داده است که 43 درصد از دخترانی که زمانی خود را ورزشکار می‌دانستند در سن دبیرستان ورزش را رها می‌کنند. تغییر اندام، فوران‌های هورمونی و عادت ماهانه هنوز هم مشکل اصلی دختران نوجوان برای رهایی از ورزش است.

آدلینگتون دوران نوجوانی خود را اینگونه شرح می‌دهد: «من بسیار سنگین‌تر از دختران دیگر بودم و لک هم داشتم، بنابراین آن دوران برای من زیاد هم آسان نبود.» او با تمرکز بر آنچه بدنش می‌تواند انجام دهد، به جای ظاهرش، بر این مشکلات غلبه کرد: «شنا به من اعتماد به نفس داد؛ چون در آن مهارت داشتم.»

برای پسران، یک مسأله رایج، سرعت‌های مختلف رشد است. هوی بازی راگبی خود در 14 سالگی در برابر بچه‌ای به یاد می‌آورد که 20 سانتیمتر از او بلندتر بود و سبیل داشت؛ تفاوت فیزیکی‌ای که سبب شکست او ‌شد. این تجربه به او درسی داد: «هر کس با سرعت متفاوتی رشد می‌کند. ممکن است احساس کنید که دارید پسرفت می‌کنید؛ اما زمانی که همه به 18 یا 19 سالگی برسند، این وضع به پایان می‌رسد.»

بگذارید نوجوانی کنند

نوجوان بودن سخت است، پس به آنها زیاد سخت نگیرید. رابرتز می‌گوید: «با اجازه ندادن به آنها برای تفریح کردن، به‌دلیل تمرین داشتن، ما در حق آنها بدی می‌کنیم.» هاتن تأیید می‌کند: «داشتن تجربیات عادی نوجوانی مهم است، اما اگر واقعاً می‌خواهید کاری را بدرستی انجام دهید، باید فداکاری کنید.

 پدر و مادرم متوجه نیاز من به داشتن آزادی و استقلال برای فهمیدن اینکه چه کسی هستم بودند، اما اگر شنبه صبح تمرین داشتم، پدرم به هیچ وجه اجازه نمی‌داد که شب قبلش بیرون بروم یا دیر بخوابم. اگر از حرف آنها سرپیچی می‌کردم، احتمالاً به این اندازه موفق نمی‌شدم. تعادل است که اهمیت دارد.»

تصمیم آنها برای ادامه ندادن را محترم بشمارید

رابرتز می‌گوید: «در این سن و سال، استقلال آنها بسیار مهم است. بنابراین اگر فرزند شما می‌خواهد ورزش خاصی را متوقف کند، موافقت کنید.» در ۱۴ سالگی، هوی به پدرش گفت که دیگر از دوچرخه‌سواری بی‌ام‌اکس (یک نوع دوچرخه‌سواری) لذت نمی‌برد: «او گفت اشکالی ندارد.
به او گفتم که دوست دارم دوچرخه سواری در کوهستان را امتحان کنم، بنابراین با هم دوچرخه کرایه کردیم. او می‌توانست مرا مجبور کند در رشته‌ قبلی ادامه دهم و همین می‌توانست پایانی بر دوچرخه‌سواری من شود.» به هاتن نیز اجازه کنار گذاشتن یک ورزش داده شده بود: «من انگیزه کافی برای ادامه تکواندو نداشتم، بنابراین به پدر و مادرم گفتم می‌خواهم روی فوتبال تمرکز کنم. من هر آنچه در توان داشتم انجام دادم و آنها نیز به انتخاب من احترام گذاشتند.»

همان‌طور که در سرگذشت ورزشکاران موفق دیدیم به سادگی می‌توانیم کودکان را به ورزشکارانی متعهد و پیگیر تبدیل کنیم، قرار نیست همه قهرمان جهان باشند، اما پیگیری مستمر ورزش، نوع عملکرد ذهن و در نتیجه شیوه زندگی شخص را به مسیر خوبی می‌برد. مسیری که در آن نظم، تعهد، کار تیمی در کنار لذت بردن وجود دارد و درنهایت به موفقیت می‌رسد. موفقیت در زندگی، برای آدم بهتری بودن و زندگی را بخوبی طی کردن.

کودکان 6 تا 11 سال

تا جایی که می‌توانید ورزش‌های مختلف را امتحان کنید

اکنون زمان آن است که کودکان را تا جایی که ممکن است در معرض فعالیت‌های گوناگون قرار دهید. این دقیقاً همان چیزی است که هوی، رادرفورد و هاتن همگی تجربه کرده‌اند. هاتن فوتبالیست می‌گوید: «والدینم به دلایل مختلف از من می‌خواستند چیزهای متفاوتی را امتحان کنم.
تکواندو در نظم و احترام خلاصه می‌شد و فوتبال اوج معنای رقابتی و کار تیمی بود.» از طریق تجربه ورزش‌های مختلف، کودکان بالاخره چیزی را پیدا می‌کنند که از آن لذت ببرند و به آن پایبند باشند.

خودتان نیز مشارکت داشته باشید

ثبت‌نام کردن و رساندن آنها کافی نیست. رابرتز روانشناس می‌گوید: «اگر والدین فعالانه مشارکت داشته باشند، نمونه‌های رفتاری مثبتی را ارائه می‌کنند و در نتیجه ورزش کردن به یک هنجار در آن خانواده تبدیل می‌شود.» این مورد در خانواده شناگر، ربکا آدلینگتون، به وضوح دیده می‌‌شد. او می‌گوید: «ما خانواده‌ای فعال بودیم - همیشه آخر هفته‌ها بیرون بودیم. قطعاً داشتن آن سبک زندگی تأثیر زیادی روی من داشت.»

رادرفورد دونده می‌گوید وقتی که داشت بزرگ می‌شد، پدرش ساعت‌های طولانی کار می‌کرد، اما همیشه با او فوتبال بازی می‌کرد واین فرصت خوبی بود که با هم ارتباط برقرار کنند و نزدیک شوند. یوهانا کونتا، تنیسور شماره یک سابق بریتانیا، خاطرات خوبی از دویدن صبحگاهی با پدرش دارد؛ او می‌گوید: «همیشه سعی می‌کردیم هنگام طلوع آفتاب به بالای زمین گلفی که روی لبه صخره بود برسیم... خاطره‌ای که عمیقاً در ذهنم حک شده است.»
رابرتز تأکید می‌کند که هر دو والدین مشارکت داشته باشند: «متأسفانه در خانواده‌ها معمولاً این مرد است که الگوی ورزش و ورزشکاری است. واقعاً مهم است که هر دو والدین این نقش را به طور مساوی ایفا کنند.»

به علاقه و خواسته‌ آنها توجه کنید

رابرتز می‌گوید: «والدین اغلب از فرزندان خود برای تحقق رؤیاهای دست نیافته خود استفاده می‌کنند. اما خواسته کودک باید شنیده شود.» رادرفورد در تأیید حرف او اضافه می‌کند: «اگر بچه‌های من بخواهند در آینده دو و میدانی را امتحان کنند، آنها را تشویق می‌کنم، اما به این دلیل که خودم این ورزش را دوست داشتم آنها را مجبور به انجام آن نمی‌کنم.» آدلینگتون رکوردهای جهانی را در ورزشی شکست که والدینش به آن علاقه‌ای نداشتند.

هوی دوچرخه‌سوار توصیه می‌کند که با فرزندان خود در مورد چیزهایی که از آنها لذت می‌برند صحبت کنید و سپس آنها را به آن سمت هدایت کنید، زیرا آنها هیجان بیشتری از این کار دریافت خواهند کرد. او بچه‌هایی را به خاطر می‌آورد که برای انجام مسابقات به اقصی نقاط کشور کشیده می‌شدند و به محض اینکه به سن کافی می‌رسیدند که خودشان تصمیم بگیرند، ورزش را ترک می‌کردند. او می‌گوید: «بزرگترین دلیلی که من هنوز دوچرخه‌سواری می‌کنم این است که هرگز عشقم را به آن از دست
 نداده‌ام.»

انتهای پیام/

mdi-penسما شکورزاده

منبع: ایران آنلاین

کلیدواژه: دوچرخه سواری او می گوید بچه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۶۰۵۷۴۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ثبت رکورد جهانی هنرهای رزمی با تلاش ورزشکار هوراندی

به گزارش خبرگزاری صداوسیما؛ مرکز آذربایجان شرقی میثم رشتبر با عزمی راسخ رکورد جهانی تکنیک‌های رزمی روی کیسه بوکس را به نام خود به ثبت رساند.
این حرکت ارزشمند در زمان ۴۸ ساعت و بدون وقف با نظارت دقیق کمیته ثبت رکورد فدراسیون و سازمان‌های بین‌المللی ایمارو و تافیسا برگزار شد، مهارت و استقامت خارق‌العاده رشتبر را به اثبات رساند و جلوه‌ای دیگر از تعهد داوطلبان هلال احمر در مسیر صلح و بشردوستی را به نمایش گذاشت.